Ουτάρ, μια ανάσα ακόμα...

Μόλις που ανέπνεες… Κι εγώ μετρούσα τις ανάσες σου… Με το χέρι μου πάνω στην καρδούλα σου, που μόλις την ένιωθα να φτεροκοπάει… Κι ο Βίσνου, εκεί έξω… Ακίνητος, για σχεδόν πέντε ώρες… Σε αποχαιρετούσε με τον δικό του τρόπο… Με βλέμμα και κεφάλι, σκυφτό… Δεν είναι παράξενο; Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο τα σκυλιά μου πρόλαβα ν’ αποχαιρετήσω…Στους ανθρώπους μου, το αντίο έμεινε για πάντα μετέωρο…

Νανού